Ταξίδι στο τέλος της Γης!

Από νεαρός ήμουν συνεπαρμένος με την ιδέα να ταξιδέψω στην Παταγονία. Από τότε που ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τις δραστηριότητες του βουνού η ιδέα του να εξερευνήσω τα μέρη εκεί τριγύριζε στο μυαλό μου σαν ένα άπιαστο όνειρο. Η Παταγονία καταλαμβάνει το νοτιότερο τμήμα της Νοτίου Αμερικής και καταλήγει στη Γη του Πυρός. Είναι το κοντινότερο σημείο προς την Ανταρκτική, γι’ αυτό και η περιοχή αυτή αποκαλείται το “τέλος της γης”. Το ανατολικό της τμήμα ανήκει στην Αργεντινή, ενώ το δυτικό στη Χιλή. Το γεγονός ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην Ανταρκτική κάνει τις καιρικές συνθήκες δύσκολες. Ο πολύ δυνατός κρύος αέρας είναι ο κυρίαρχος των στοιχείων της φύσης, αφού μπορεί να φτάσει τα 120 χλμ/ώρα. Πήρε το όνομα από τους Παταγόνες, μυθικούς γίγαντες κατοίκους της περιοχής που πρώτος είχε αναφέρει ο Μαγγελάνος.

 

 

Ανατολικά οι αχανείςς στέπες της Αργεντινής κυριαρχούν. Εκτάσεις μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου με χαμηλή βλάστηση, κοπάδια από άλογα, αγελάδες, πρόβατα και γουακανάκο να βόσκουν δημιουργώντας ένα σκηνικό “άγριας γαλήνης”. Δυτικά βρίσκεται η μακρύτερη οροσειρά στον κόσμο, οι Άνδεις. Οι Άνδεις χωρίζουν στα δυο την Νότια Αμερική και παίζουν τεράστιο οικονομικό αλλά και κλιματικό ρόλο στην ήπειρο. Το νότιο τμήμα των Άνδεων έχει πολλά προστατευμένα εθνικά πάρκα που αποτελούνται από βουνά (με κορυφές σαν πριόνια) παγετώνες, φιόρδ, ποτάμια αλλά και λίμνες.

Όταν ο γνωστός ταξιδευτής και φίλος Ιωάννης Σηφάκης, γνωστός στα σόσιαλ ως travelsif, με ενημέρωσε ότι κανονίζει ταξίδι στην Παταγονία, δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Πότε φεύγουμε;

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε στις 21 Νοεμβρίου. Αφού μελετήσαμε πολύ καλά τι θα χρειαστούμε σε ένα ταξίδι 15 ημερών με πολύ μεγάλες εναλλαγές στις καιρικές συνθήκες αλλά και αρκετές δραστηριότητες στη φύση, συγκεντρώθηκε η ομάδα στο αεροδρόμιο της Ρώμης αφού από εκεί θα πετάγαμε με προορισμό το Μπουένος Άιρες, την “πόλη των καλών ανέμων”, το Παρίσι της Νότιας Αμερικής. Αστορ Πιατσόλα Εβίτα Περόν, Ντιέγκο Μαραντόνα και Λιονέλ Μέσι. Το Μπουένος Άιρες είναι λίγο απ’ όλα αυτά. Μια πολύ όμορφη πρωτεύουσα, πόλη των αντιθέσεων με έντονο Ευρωπαϊκό ρυθμό στα κτίρια της αλλά και πολύχρωμες παράγκες στην Boca. Έχει έντονη νυχτερινή ζωή και οι κάτοικοι της είναι πολύ ζωντανοί και χαρακτηρίζονται από μπόλικο πάθος για το ποδόσφαιρο, το τάνγκο αλλά και την πολιτική. Μοιάζουμε πολύ και μπορώ να πω ότι αν η Αργεντινή είναι η πιο μακρινή χώρα που έχω πάει, οι πολίτες της είναι οι πιο κοντινοί σε νοοτροπία. Είναι εμφανές πως κάποτε ήταν πολύ πλούσια, αλλά καταλαβαίνεις πως έχει επηρεαστεί πολύ από τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών. Μέρη που αξίζει να δει κανείς είναι σίγουρα η Boca το παλιό λιμάνι της πόλης, το Palermo με τα ωραία μαγαζιά για να ψωνίσεις αλλά και να φας ή να πιείς, το κέντρο της πόλης στο προεδρικό μέγαρο κοντά, στην Placa del Mayo. Eκεί κοντά επίσης είναι και η κλειστή αγορά του San Telmo όπου τις Κυριακές στην Cale Deffenca στήνεται και μια υπαίθρια αγορά όπου μπορείς να βρεις πάρα πολλά πράγματα σε πολύ καλές τιμές για να αγοράσεις. Ένα άλλο σημείο που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος είναι και η αριστοκρατική περιοχή Recoleta. Εκει βρίσκεται και το διάσημο κοιμητήριο της. Αν και μακάβριο αξίζει να το επισκεφτεί κανείς γιατί οι τάφοι είναι τεράστιοι και περίτεχνοι, πολλές φορές σαν μικροί ναοί και ανήκουν σε πλούσιους και διάσημους. Εκεί έχει ταφεί και η Εβίτα Περόν.

Την Τρίτη ημέρα αφήσαμε πίσω μας την “πόλη των καλών ανέμων” και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας, την Παταγονία. Πρώτη στάση το El Shalten (στην τοπική γλώσσα Tehuelche σημαίνει τα βουνά που καπνίζουν), ένα μικρό χωριό στην επαρχία Santa Cruz, στο εθνικό πάρκο Los Glaciares. Εκεί βρίσκεται ένα παρθένο και προστατευμένο φυσικό περιβάλλον, με πολλά πεζοπορικά μονοπάτια με ποικίλους βαθμούς δυσκολίας και δεκάδες διαδρομές αναρρίχησης πολύ υψηλών τεχνικών απαιτήσεων. Γι’ αυτό και το El Shalten αποκαλείται η πρωτεύουσα της πεζοπορίας στην Αργεντινή. Η πιο γνωστή πεζοπορία είναι αυτή που σε πηγαίνει στη Laguna de los Tres (η λίμνη των τριών κορυφών) στη βάση του βουνού Fitz Roy. Αυτή ήταν και η διαδρομή που είχαμε επιλέξει να κάνουμε. Ένα μέτριας δυσκολίας μονοπάτι 23 χλμ με θετική υψομετρική 1016m.

Η διαδρομή έχει πολύ καλή σήμανση και δεν χάνεσαι με τίποτα. Την πρώτη ώρα το μονοπάτι ανηφορίζει απότομα μέχρι να φτάσεις σε ένα σημείο με υπέροχη θέα προς την κοιλάδα του ποταμού De las Vueltas. Από εκεί και μετά μπήκαμε σε ένα δάσος με ήπιες κλίσεις και φτάσαμε σε ένα σημείο που χώριζε προσωρινά η διαδρομή σε δυο μονοπάτια μέχρι να ενωθούν ξανά λίγο πριν την κοιλάδα του ρέματος Del Salto. Εμείς ακολουθήσαμε το μονοπάτι που πέρναγε από τη λίμνη Capri. Αυτό που μας έκανε εντύπωση στη λίμνη ήταν οι ταμπέλες “απαγορεύεται το μπάνιο”. Την ταμπέλα την ξαναείδαμε σε όλες τις λίμνες που συναντήσαμε στην Παταγονία. Η απαγόρευση υπάρχει για την προστασία της χλωρίδας και πανίδας της λίμνης. Όταν φτάσαμε στην κοιλάδα Del Salto αντικρίσαμε σε απόσταση στα αριστερά μας τον τελικό μας προορισμό, τις τρεις κορυφές Los Tres και στα δεξιά μας τον παγετώνα Pietra Blancas.

Η πεζοπορία αυτή είναι από τις διασημότερες στον κόσμο, οπότε αντικρίζοντας για πρώτη φορά - έστω και από απόσταση - τις τρεις πριονωτές κορυφές, τα πόδια πήραν φωτιά. Μετά την κοιλάδα, διασχίσαμε ένα μέρος με πολλές μικρές λίμνες και ρυάκια και από επάνω μας πετούσε ένας κόνδορας των Άνδεων

Ο κόνδορας διαθέτει το μεγαλύτερο άνοιγμα πτερυγίων στα αρπακτικά πτηνά και είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Άλλα ενδημικά ζώα που είδαμε ήταν αλεπούδες και τρυποκάρυδοι. Όλα από ότι καταλάβαμε έχουν συνηθίσει την παρουσία του ανθρώπου.

Χωρίς να το καταλάβουμε, αφού όλα όσα βλέπαμε μας είχαν συνεπάρει, φτάσαμε στο σημείο από όπου ξεκινάει η τελική ανάβαση για τη λίμνη με 400 μέτρα θετική υψομετρική. Η κλίση εδώ είναι η μεγαλύτερη σε όλη την διαδρομή και δύσκολη. Μετά όμως από μια ώρα ανάβασης βρίσκεσαι επιτέλους στο σημείο που είχες ονειρευτεί τόσες φόρες και που είχες βάλει στόχο να κατακτήσεις. Η λίμνη βρίσκεται στη βάση των τριών κορυφών και είναι δημιούργημα των πάγων που λιώνουν. Εμείς δυστυχώς την βρήκαμε παγωμένη, λόγω του καιρού των τελευταίων ημερών, έστω κι έτσι όμως το θέαμα ήταν μοναδικό.

Αφού πήραμε μια ανάσα, φάγαμε ένα σνακ και τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, είδαμε πως υπάρχει ένα μονοπάτι που ρωτώντας μάθαμε πως σε 15 λεπτά πεζοπορίας σε οδηγεί σε ένα σημείο με θέα την λίμνη Sucia.

Το θέαμα σου έκοβε την ανάσα αφού η λίμνη είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα που δημιουργούσε μια μοναδική αντίθεση με τον γρανίτη των βράχων αλλά και το λευκό των πάγων. Αφού απολαύσαμε για αρκετή ώρα το μεγαλείο της φύσης και αισθανθήκαμε πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά της, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Συνολικά η δραστηριότητα διήρκησε 8 ώρες μαζί με τις στάσεις και ο καιρός ήταν σχετικά καλός, με εξαίρεση κάποια διαστήματα που φύσαγε πολύ, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην Παταγονία.

Την επόμενη ημέρα φύγαμε με προορισμό τη Χιλή και συγκεκριμένα το Puerto Natales. Μία από τις νοτιότερες πόλεις της Χιλής και τις πιο κοντινές προς την Ανταρκτική, αποτελεί την είσοδο για το εθνικό πάρκο Torres del Paine. Το σημαντικότερο πάρκο της Χιλιανής Παταγονίας με τις περισσότερες επισκέψεις πεζοπόρων. Στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται το βουνό Paine με τις 3 χαρακτηριστικές γρανιτένιες κορυφές του, Agostini, Central και Monzino. Υπάρχουν δυο ειδών διαδρομές που μπορείς να κάνεις. Η κυκλική διαδρομή O των 110χλμ και η πιο μικρή και πιο σύντομη W των 60χλμ.

Διαδρομή O - 110 χιλιόμετρα!

 

Εμείς λόγω περιορισμένου χρόνου επιλέξαμε την W που θα διαρκούσε 4 ημέρες, ενώ η μεγάλη (κυκλική) χρειάζεσαι περίπου 7 ημέρες. Τις 3 από τις 4 θα μέναμε μέσα στο πάρκο με διανυκτέρευση σε σκηνές. Η W έχει 3 διαδρομές που καταλήγουν στο καταφύγιο Lago Grey, στη French Valley και στο Base las Torres.

Διαδρομή W - 60 χιλιόμετρα!

 

Αφού πήραμε το καταμαράν από το Pudeto φτάσαμε στο καταφύγιο Paine Grande όπου και θα κοιμόμασταν το βράδυ, τακτοποιηθήκαμε στις σκηνές μας και ξεκινήσαμε για την Γαλλική κοιλάδα. Βρίσκεται προς τα ανατολικά του πάρκου. Το μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής είναι εύκολο αφού έχει μικρές κλίσεις, σε πολλά σημεία πεζοπορείς δίπλα στην λίμνη Scottsberg και συναντάς πολλές πηγές και ρυάκια που καταλήγουν στη λίμνη. Δυστυχώς τα περισσότερα δέντρα ήταν καμένα αφού to 2005 και το 2011 δυο φωτιές από τουρίστες έκαψαν αρκετή έκταση και λόγω αργής ανάπτυξης των συγκεκριμένων δέντρων το δάσος δεν έχει αποκατασταθεί. Φτάνοντας στο Ιταλικό καταφύγιο είδαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε την ανάβαση προς την Γαλλική κοιλάδα αφού υπήρχε “πόρτα” χρόνου. Έτσι απογοητευμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το καταφύγιο. Η συνολική διαδρομή ήταν 15χλμ με 580 μέτρα θετική υψομετρική και την διανύσαμε σε 4 ώρες.

Την επομένη ξεκινήσαμε για το καταφύγιο Grey, όπου είχαμε κανονίσει με ένα τοπικό πρακτορείο να κάνουμε πεζοπορία πάνω στον παγετώνα Grey. Η πεζοπορία μέχρι το καταφύγιο ήταν ωραία και δεν είχε καμένες εκτάσεις. Στο ξεκίνημα ήταν ανηφορική η διαδρομή και λίγο δύσκολη αλλά μόλις τελείωσε αντικρίσαμε μια υπέροχη μικρή λίμνη την Los Patos.

Στη διαδρομή μας ανταμώσαμε με ένα ζευγάρι Carancho, τα γεράκια της νότιας Αμερικής, τα οποία μη δείχνοντας φόβο προς τους εισβολείς της περιοχής τους επόπτευαν το πεδίο για τροφή. Συνεχίζοντας την πορεία μας συναντήσαμε την λίμνη του παγετώνα, όπου τα πρώτα μικρά αποκομμένα παγόβουνα έκαναν την εμφάνιση τους. Μισή ώρα μετά αντικρίσαμε από μακριά εκστασιασμένοι τον παγετώνα Grey. Εντυπωσιακό θέαμα το δίχως άλλο. Αφού τον χαζέψαμε για αρκετή ώρα ξεκινήσαμε με βήμα ταχύ να κατηφορίσουμε προς το καταφύγιο ώστε να είμαστε έγκαιρα στο ραντεβού μας για την πεζοπορία στον Grey. Φτάσαμε μετά από 4 ώρες και 40 λεπτά, αφού διανύσαμε 10χλμ με 470 μέτρα θετική υψομετρική.

Τακτοποιήσαμε γρήγορα τα πράγματα μας στις σκηνές και ξεκινήσαμε για το σημείο του ραντεβού. Εκεί μας παρέλαβε ένα φουσκωτό σκάφος και μετά από 20 λεπτά φτάσαμε στον Grey. Τι να πει κανείς, δέος και θαυμασμός. Στην αρχή κανένας δεν μπορούσε να μιλήσει, αλλά γρήγορα συνήλθαμε και κάναμε σαν μικρά παιδιά. Φορέσαμε τα γραμπόν, πήραμε τα πιολέ στα χέρια και ξεκινήσαμε μετά την σχετική ενημέρωση στο πως θα κινούμασταν πάνω στους πάγους, από τους υπεύθυνους εκπαιδευτές. Η πορεία ήταν μόνο 3,5χλμ αλλά διήρκησε 3 ώρες. Κρεβάς, λίμνες (30μέτρα βάθους) και ρυάκια με οινοπνευματί νερά αλλά και φυσικές σήραγγες ήταν τα πιο αξιοσημείωτα σημεία που επισκεφτήκαμε.

Ο Grey καταλαμβάνει 270 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι ο σημαντικότερος παγετώνας στη Χιλή. Έχει εκτυφλωτικό γαλαζογκρί χρώμα και μας περιέβαλε μια ησυχία, η οποία έσπαγε μόνο από τα τριξίματα του πάγου και τον θόρυβο του αέρα. Κάποια στιγμή ο έμπειρος οδηγός μας κατάλαβε ότι άλλαζε ο καιρός και μας είπε να επιστρέψουμε καθώς ερχόταν κακοκαιρία. Πράγματι στα μισά της επιστροφής ο αέρας δυνάμωσε και άρχισε να μας μαστιγώνει η βροχή. Η επιστροφή με το φουσκωτό ήταν λίγο ροντέο αλλά όλα είναι μέσα στην εμπειρία της περιπέτειας και όταν πηγαίνεις σε τέτοια μέρη πρέπει να είσαι προετοιμασμένος κατάλληλα. Κοιμηθήκαμε πάλι σε σκηνές και ενώ την προηγούμενη νύχτα το κρύο ήταν αφόρητο, εδώ δεν καταλάβαμε τίποτε παρά το γεγονός ότι βρισκόμασταν κοντά σε μια τεράστια μάζα πάγων. Η καλή ποιότητα των σκηνών και των υπνόσακων ήταν αναμφισβήτητη!


Την επόμενη μέρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στο Puerto Natales κάνοντας την πεζοπορία της προηγούμενης ημέρας με την αντίθετη φορά και με πολύ κακές καιρικές συνθήκες αφού έβρεχε και φύσαγε. Ξεκούραση το βράδυ και πρωί πρωί ξεκινήσαμε για να πάμε να κάνουμε την ομορφότερη πεζοπορία του πάρκου Torres del Paines.

Προορισμός το Base las Torres όπου μαζί με τη Laguna de los Tres στο Fitz Roy είναι μακράν οι ομορφότερες ορεινές διαδρομές της Παταγονίας. Ξεκινήσαμε από την λίμνη Amarga με κρύο και ψιλή βροχή και αφού διασχίσαμε μια άχαρη κοιλάδα αρχίσαμε μια επίμονη και απότομη ανάβαση 350 μέτρων. Λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή αυτής της ανάβασης ο καιρός άλλαξε και έγινε ανοιξιάτικος με ήλιο. Η αλλαγή αυτή σε συνδυασμό με το φαράγγι και το ποτάμι Ascencio που αντικρίσαμε, μόλις τελείωσε η ανάβαση, μας ζέστανε και μας άλλαξε τη διάθεση. Το μονοπάτι έκανε μια τραβέρσα και κατέληγε στην άλλη μεριά του φαραγγιού όπου ήταν το καταφύγιο Chileno. Είχαμε πλέον κατέβει κάτω στο φαράγγι σε ένα δασώδες τοπίο και προχωρώντας αλλάζαμε για ένα διάστημα πλευρές του ποταμού με τη βοήθεια πολλαπλών ξύλινων γεφυρών. Μετά από λίγο άρχισε και πάλι η ανάβαση. Το ανάγλυφο και η βλάστηση του εδάφους παρέμεναν τα ίδια με την μόνη διαφορά ότι τώρα και επειδή είχαμε πλησιάσει την Cordillera del Paine βλέπαμε πολλές εντυπωσιακές χιονισμένες κορυφές γύρω μας.

Όσο προχωρούσαμε η ανάβαση δυσκόλευε και αυτό το μαύρο σύννεφο που βλέπαμε λίγο μακρύτερα είχε πλέον εγκατασταθεί πάνω από τα κεφάλια μας φέρνοντας ψιλή βροχή, κρύο και αέρα. Συνεχίσαμε την ανάβαση η οποία στα τελευταία 310 μέτρα θετικής υψομετρικής ήταν πραγματικά δύσκολη και απότομη και το χειρότερο ήταν πως ο αέρας δυνάμωνε και άρχισε να πέφτει και χιόνι. Κάποια στιγμή καταφέραμε και φτάσαμε στην λίμνη και στο βάθος παρά την ομίχλη που αναμοχλευόταν από τον πολύ δυνατό αέρα είδαμε τις περίφημες τρεις κορυφές Agostini, Central και Monzino.

Το πολύ κρύο, το χιόνι και ο αέρας που πραγματικά σε παράσερνε δεν μας άφησαν να απολαύσουμε το μέρος, ένα ζευγάρι από τη Χιλή που είχαν κουρνιάσει σε μια εσοχή ενός βράχου μου πρόσφεραν ένα ζεστό καφέ από το θερμός τους και νομίζω πως αυτή η προσφορά είχε αξία ανεκτίμητη. Αφού τους ευχαρίστησα είπαμε με την παρέα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής γιατί ο καιρός ήταν αντίπαλος και δεν έλεγε να κάνει καμιά συμμαχία μαζί μας. Επιστρέψαμε από το ίδιο μονοπάτι και μετά από 21χλμ και 1212 μέτρα θετική υψομετρική φτάσαμε στη λίμνη Αμάργκα από όπου ξεκινήσαμε.


Αυτό θα ήταν το τελευταίο μας βράδυ στη Χιλή. Οι Χιλιανοί είναι πολύ ευγενικοί και καλοί άνθρωποι, με πολύ μεγάλες ευαισθησίες ως προς το φυσικό τους περιβάλλον. Δεν είναι έξω καρδιά βέβαια όπως οι Αργεντινοί αλλά σου βγάζουν εμπιστοσύνη και σεβασμό.


Την επόμενη ημέρα επιστρέψαμε στην Αργεντινή και συγκεκριμένα στο El Calafate. Είναι μια κωμόπολη πολύ τουριστική καθώς εκεί κοντά είναι το πάρκο Los Glacieres, που επισκεφτήκαμε λίγες ημέρες πριν, αλλά και ο διασημότερος παγετώνας της Νοτίου Αμερικής, Perito Moreno. Είναι από τους ελάχιστους παγετώνες στον κόσμο που μεγαλώνει σε μέγεθος γι’ αυτό και αποτελεί αντικείμενο μελέτης από τους επιστήμονες.

Αυτή τη φορά δεν περπατήσαμε επάνω αλλά πήγαμε απλά για να τον δούμε. Εξάλλου μας πίεζε και ο χρόνος αφού έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το Μπουένος Άιρες και από εκεί για Ρώμη. Υπάρχει ένα σημείο όπου μπορείς να τον δεις σε όλη του την έκταση, από την χερσόνησο του Μαγγελάνου που απέχει μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση και να απολαύσεις αυτόν το μεγαλειώδη όγκο πάγου.


Είχαν περάσει ήδη 15 ημέρες από τότε που ξεκινήσαμε και ούτε που το καταλάβαμε. Διάστημα που φυσικά δεν φτάνει να δεις όλα τα μέρη αλλά αρκετό για να μαζέψεις όμορφες εικόνες, στιγμές ζωής, από αυτές που καταγράφονται στο μυαλό και στα κύτταρα σου και σε κάνουν “πλουσιότερο”. Τελικά κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο αρκεί να το κυνηγήσεις.

 

#mad_to_follow_my_dreams

Γρηγόρης Αποστολίδης