Η τεχνολογία μας έκλεψε το χρόνο, οι υπεραποστάσεις μας τον επέστρεψαν!

Copyright: Advendure Creative Copyright: Advendure Creative

Σίγουρα έχετε κάποια στιγμή αναρωτηθεί τι είναι ο χρόνος. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι μια τέταρτη διάσταση, άλλοι ότι είναι γιατρός που γιατρεύει πληγές και συναισθήματα ή μια ψευδαίσθηση όπως είχε πει ο Αϊνστάιν. Έχει πολλές ακόμα ερμηνείες ο χρόνος, “μαγικές” ή ρεαλιστικές, αλλά εγώ πιστεύω ότι στην πραγματικότητα είναι μια εφεύρεση του ανθρώπου για να μετράει και οριοθετεί τα πάντα στη ζωή του, μέχρι να “τελειώσει κάποια στιγμή ο χρόνος του” και να αποτελέσει ανάμνηση από αυτόν τον κόσμο. Στην συμπαντική πραγματικότητα όμως ο ήλιος ανατέλλει, ο ήλιος δύει, η Γη περιστρέφεται γύρω του, και εμείς μετατρέπουμε αυτές τις ουράνιες κινήσεις σε ημέρες, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα για τη δική μας εξυπηρέτηση.

 

 

Ανήκω σε μια γενιά που είναι κυριολεκτικά η μόνη που έζησε ολοκληρωτικά την μετάβαση από μια απλή “αναλογική” και αργή εποχή σε μια απίστευτα γρήγορη “ψηφιακή” και διασυνδεδεμένη εποχή. Πριν χρόνια, η ίδια ερώτηση – τι είναι ο χρόνος – θα μας έκανε να σκεφτούμε μόνοι μας αρχικά, μετά να το συζητήσουμε όταν βρισκόμασταν με φίλους, να ψάχναμε σε μια βιβλιοθήκη επιστημονικά συγγράμματα που μελετούσαν το χρόνο. Τώρα αρκεί μια πληκτρολόγηση στο Google, ή ακόμα πιο προχωρημένα στο ChatGPT, και σε εκατοστά του δευτερολέπτου έχουμε απαντήσεις με κάθε λεπτομέρεια. Προφανώς καταπληκτικό, μιας και παλιά μεσολαβούσε πολύς χρόνος μεταξύ της ερώτησης και της εύρεσης της απάντησης. Το ίδιο συνέβαινε και με την επικοινωνία. Όταν πρωτοπήγα στην Πάτρα για να σπουδάσω στο Πολυτεχνείο, περίμενα στις ουρές στο περίπτερο της γειτονιάς για να τηλεφωνήσω στους γονείς μου. Τώρα, επικοινωνώ σε dt με την κόρη μου στην Ουτρέχτη, με messenger ή video call. Ή ακόμη και στο χώρο των media. Στις απαρχές της ιδιωτικής τηλεόρασης, με τα πρώτα σήριαλ και τις ταινίες, περιμέναμε μέρες για να περάσει μια εβδομάδα ώστε να δούμε το αγαπημένο μας πρόγραμμα. Τώρα με streaming και binge-watching τελειώνουμε τη σειρά σε μερικές ώρες. Καμία προσμονή.

Εύλογα θα μου πείτε, που το πάει αυτός τώρα; Ας μπω στο ζουμί λοιπόν, αφού προσδιορίσαμε κάποια πράγματα στα προηγούμενα που θα βοηθήσουν να καταλάβουμε που το πάω. Η τεχνολογία λοιπόν, έχει κάνει τη ζωή μας απείρως πιο αποτελεσματική και η γενιά η δική μου είναι αυτή που το έχει ζήσει όλο αυτό από το “Α” ώς το ‘Ω”. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό που κερδίζουμε σε αποτελεσματικότητα, το χάνουμε στην ικανότητα μας να καθόμαστε και να περιμένουμε, και κατ’ επέκταση να ανεχόμαστε την καθυστέρηση και την αβεβαιότητα. Στη διαδικασία αυτή, η αντίληψη μας για τον χρόνο έχει περιοριστεί δραματικά. Το διαπιστώνω με τον εαυτό μου σε καθημερινή βάση. Αντιθέτως, η ζωή όπως την ξέραμε παλιότερα, απαιτούσε να περιμένουμε για τα πράγματα, με αποτέλεσμα να επεκτείνεται και να μεγαλώνει την αίσθηση του χρόνου μας.

Και εδώ έρχεται αυτό που αγαπάμε. Το τρέξιμο υπεραποστάσεων και το “old time habit” που λέμε και στο Ξυλόκαστρο, της προσμονής και της διεύρυνσης του χρόνου! Αρχίζετε να με “πιάνετε”;

Στήνουμε καλεντάρι αγώνων όλης της χρονιάς ή και παραπάνω, περνάμε χρόνο σε προπονητικούς κύκλους, κοιτάμε μπροστά σχεδιάζοντας, συζητώντας, περιμένοντας .. φέρνουμε στο νου την παλιά, ξεχασμένη εποχή. Περιμένουμε κληρώσεις, να περάσουν τραυματισμοί, να σχεδιάσουμε ταξίδια .. μια γλυκιά και όμορφη αναμονή που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει με την ταχύτητα της εποχής μας.

Και έρχεται η μέρα του αγώνα. Κάπου διάβασα ότι σε αγώνες υπεραπόστασης βιώνεις την πλήρη περιστροφή της Γης σε πραγματικό χρόνο, και πόσο μα πόσο συμφωνώ. Βγαίνεις στο μονοπάτι και ο χρόνος φαίνεται να σταματά, Οι 20, 30 ή 40 ώρες που στην καθημερινότητα περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε, μέσα στον αγώνα δείχνουν χρόνια. Όλα αργούν, οι επόμενοι σταθμοί, τα περάσματα μας, να ξημερώσει ή να δύσει ο ήλιος. Μια old – fashioned, αργή διαδικασία που όμως μας συνδέει περισσότερο με τα βουνά και τους συναθλητές μας και τελικά μέσα από την αξίας της προσμονής φέρνει πολύ μεγαλύτερη απόλαυση όταν περάσουμε τη γραμμή τερματισμού.

Ας εκτιμήσουμε λοιπόν – εμείς τα “παιδιά” των ultra - αυτή την αργή, σταθερή προσπάθεια και την ικανότητα να «ρυθμίζουμε» τον εαυτό μας, να κοιτάμε μπροστά και να καθυστερούμε γλυκά την ικανοποίηση, η οποία τελικά έχει πολύ μεγάλη αξία για την ψυχή μας. Η ultra ζωή μας βοηθά να απολαύσουμε το παλιό, καλό φυσικό τόξο του χρόνου και να χαιρόμαστε την γλυκιά προσμονή. Πιστέψτε με, σας το το λέει ένα παιδί των 80s που έχει τρέξει πολλά ultra και ελπίζει να τρέξει αρκετά ακόμη! Και μην ξεχνάτε, καμιά φορά, η χελώνα νικάει το λαγό, στη απόλαυση τουλάχιστον!

 

Δημήτρης Τρουπής

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ