Εκκίνηση , Σάββατο 30/10/2021 

Ζήσε το όνειρο σου Δημήτρη, μην αντιστέκεσαι στη σαγήνη που σε κατακτά αμαχητί όταν η ματιά σου αντικρίζει το Λουτρό Σφακίων. Το μικρό ψαροχώρι που σαν μαργαριτάρι κοσμεί τον κόλπο, που στην ουσία είναι οι “πρόποδες”' των βουνών  που σήμερα - αν το τολμήσεις - θα σε δεχθούν στην αγκάλη τους. Άσε την θαλάσσια αύρα να μοσχοβολήσει τις στιγμές σου, στιγμές μοναδικές αφού για πρώτη φορά συνταξιδεύεις με τους βουνίσιους συναθλητές σου για να ζήσεις μια σπάνια, μοναδική εκκίνηση. Μέσα από το πλοίο, κυριολεκτικά, θα βγούμε στη μητέρα γη σαν θαλασσινά πλάσματα που η πορεία τους και ο προορισμός τους, η κορυφή, η καρδιά των Λευκών Ορέων, θα τους χρήσει ανθρώπους.

Τα Λευκά Όρη ή Μαδάρες προκαλούν το σεβασμό από τη νεολιθική εποχή που υφίσταται η ανθρώπινη παρουσία. Mια οροσειρά ατελείωτη σε μήκος 60 χιλιομέτρων και πλάτος 35 χιλιομέτρων αναμένει τους τολμηρούς αναβάτες - βουνοδρόμους, να γίνουν ορόσημα στην αγκαλιά των 58 κορυφών της και ανταμοιβόμενοι να ατενίσουν αυτό το “πέλαγος” των βουνοκορφών από την υψηλότερη όλων, την επονομαζόμενη Πάχνες, η οποία σε υψόμετρο 2.454 μέτρων θα τους απονείμει αυτήν την εικόνα που η ομορφιά της θα χρωματίσει, προσδίδοντας χρυσή απόχρωση στο πάζλ της ζωής τους.

Ως ακόρεστος ταξιδευτής, αέναος ηδονοθήρας των μονοπατιών αλλά και με απόλυτη επίγνωση της φθαρτότητας της ύπαρξης αρνούμαι να δεχτώ να γυρίσω την πλάτη στο φόβο της φθοράς του χρόνου, άλλωστε όπως έλεγαν οι Σπαρτιάτες: “εάν το βάλεις στα πόδια βλέποντας τον εχθρό σου, τότε το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πεθάνεις κουρασμένος”.

Άρπαξα λοιπόν την πρόκληση - πρόσκληση της ομάδας των νεαρών  φυσιολατρών, που τιμώντας μέγιστα το όνομα του αθλητικού σωματείου τους , Άρκαλος ( ο Ασβός της Κρήτης) , έχουν ως αποστολή την  διδαχή με θεάρεστες πράξεις της απόλυτης επιστροφής της ανθρώπινης ύπαρξης στη φύση.

Στρέφω το βλέμμα μου στο φως που εκπέμπει το εκκλησάκι της Αγίας Αικατερίνης, λίγο πριν το τέλος της πρώτης ανηφόρας από το Λουτρό στην Ανώπολη. Με ατέρμονη οπτική διάθεση αντικρίζω αυτό που εγκιβωτισμένο έχω από τα παιδικάτα μου … ανεξάντλητες μεγαλοπρεπές θεάσεις, θέσεις αναβαθμισμένης ενδοσκόπησης ξετυλίγονται στο ανηφορικό καλογραμμένο και ιδεατά πετροδιακοσμημένο μονοπάτι. Ανασύρω μνήμες εγκλωβισμένες στο τώρα που με καθορίζουν, ο Σφακιανός τόπος τις αρπάζει, τις αλλάζει, αναδύοντας την βροχή, τον ιδρώτα, την ευωδιά του θυμαριού, την υγρή γη σε ένα μίγμα φύσης και τρέλας κάνοντας πράξη τα λόγια του Ν. Καζαντζάκη , “κάθε άνθρωπος κουβαλάει μια τρέλα, μα η μεγαλύτερη τρέλα από όλες είναι να μην έχεις καθόλου τρέλα”.

Στο 7ο χιλιόμετρο  με καλωσορίζει ο Πορόλαγγος, ένα επιβλητικό κατάφυτο φαράγγι που η μυστηριακή του ατμόσφαιρα, μου “λαξεύει” το σωματονού. Διώχνοντας κάθε αρνητική πεποίθηση στην οποία έχω εκτεθεί, είμαι μόνος και η φαντασία μου έχει αρχίσει να με οδηγεί στα μονοπάτια της μυθοπλασίας, ευγνωμονώ τον Πορόλαγγο που η απαράμιλλη άγρια ομορφιά του άνοιξε τα πορτοπαράθυρα της συνειδητότητας μου τόσο νωρίς και μπορώ τόσο εύκολα να κατανοήσω τα λόγια της Λίλης Ζωγράφου “αιωνιότητα είναι οι στιγμές, ένας ερωτικός σπασμός ας πούμε και όχι οι ουρανοξύστες και τα μεγαλοπρεπή μνημεία”.

Το ψιλόβροχο ανεβαίνοντας όλο και ποιο ψηλά δυναμώνει μαζί με τον αγέρα που κατεβαίνει από τις βουνοκορφές. Tις κοιτάζω και το νιώθω, με καλούν κοντά τους στέλνοντας τα σημάδια τους. “Ανοίγω τα πανιά μου” και αντικρίζω στο 17^ο χιλιόμετρο το σταθμό Μαύρος Χάρακας. Κινούμαι σε περιβάλλον βουνίσιας ερήμου, ακραία πολυμορφικό, διάστικτο με μαύρες πέτρες που δίνουν στην διαδρομή απόκοσμο χρώμα. Ένας τόπος που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας, ο πλανήτης Κρήτη σκέφτομαι και εγώ ένας εκ των εξερευνητών  του. Μια παρέα από λεβέντες με υποδέχεται λες και είμαι ολυμπιονίκης, ένας εξ αυτών, ο Ντελικανής Βαγγέλης, στρίβοντας το μουστάκι του μου λέει: “ε κοπέλι, δεν περνάς από επαέ εάν δεν φας και πιείς τα καλούδια μας”. H γηγενής ευγένεια αυτών των ανθρώπων είναι ίδια με τη γη τους, αληθινή και γνήσια ευθυτενής σαν τα βράχια που μας περιβάλουν.

Ένα φιδογυριστό μονοπάτι με οδηγεί προς την κορυφή. Το βουνό δείχνει την απροκάλυπτη γοητεία του. Ανεμοβρόχι και θερμοκρασία στους 2 βαθμούς με αίσθηση - 3 βαθμούς, οι Πάχνες, μας θυμίζουν απλά ποιος διαφεντεύει το πεπρωμένο μας, ποιος είναι το “αφεντικό” . Φτάνω στην κορυφή , στο 20ο χιλιόμετρο και σε υψόμετρο 2.454 μέτρων η ομίχλη σκιάζει τις βουνοκορφές και εκεί στο ψηλότερο σημείο του αγώνα έρχεται η επιβράβευση, η βασίλισσα των Λευκών ορέων η Κατερίνα περιστοιχιζόμενη από επίλεκτους “στρατιώτες” της με περιμένει σαν ήλιος που κατανίκησε την αντάρα, με εξοπλίζει με τις χαμογελαστές ακτίνες της που εξαφανίζουν την κόπωση και το κρύο.

Περνάω πάλι από την τοποθεσία Ρουσιές  στο 22ο χιλιόμετρο, όπου μια ομάδα αποτελούμενη από διασώστες έχει εδρεύσει εκεί αψηφώντας τις δύσκολες καιρικές συνθήκες με μόνο μέλημα της την ασφάλεια των βουνοδρομέων. Όπως και σε κάθε σταθμό του αγώνα ένας έμπειρος βουνομαραθονοδρόμος της ομάδας του Άρκαλου φροντίζει με πατρικό ενδιαφέρον τους αθλητές,εδώ είναι κι ο Φώτης που με ρωτά "είσαι καλά; Θέλω να προσέχεις πολύ γιατί τώρα έχεις 8 χιλιόμετρα κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες ! ". Ολόκαρδα του απαντώ, μα δεν υπάρχει απόλαυση χωρίς τίμημα, συναθλητή μου και ανοίγω την πόρτα προς το Κατσιβέλι. Διαβαίνοντας το μονοπάτι μου βλέπω τους προπορεύομενους συναθλητές μου να επιστρέφουν, στα μάτια τους διακρίνεις αποφασιστικότητα και δύναμη ψυχής που απορρέει από την έμπνευση  που απλόχερα τους παρείχε αυτός ο αγώνας - περιπέτεια.

Είναι στιγμές που ο καιρός νικιέται από την επιθυμία των βουνοκορφών να μας δείξουν τα κάλλη τους, τότε το θέαμα που αντικρίζω καθώς ο ντροπαλός ήλιος στραφταλίζει στις πλαγιές τους μου γεννά μια σκέψη, τελικά, “όλα είναι στο μυαλό μας, δες το όπως θες ... πάρτο όπως θες... ζωή είναι αυτό που εσύ διαλέγεις να είναι, και όλοι εμείς σήμερα, διαλέξαμε να είμαστε δρομείς του πάθους!” Στα δεξιά μου λίγο πριν το καταφύγιο ένα εκπληκτικό φυσικό φαινόμενο, “κύματα” από γκρίζα βράχια καλύπτουν μια μεγάλη έκταση, τα κοιτώ και ανακαλύπτω μέσα τους σμιλεμένες μορφές από τους βοσκούς των βουνών με τους Κούμους τους (πέτρινες θολωτές καλύβες) και τα  Μητάτα τους (πέτρινα οικοδομήματα, καταλύματα των βοσκών και αυτοσχέδια τυροκομεία). 

Φτάνω στο Κατσιμίδι στο 26ο χιλιόμετρο και η ευλογημένη ομάδα των εθελοντών με φιλεύει Κρητική γραβιέρα και παξιμάδι που σαν αμβροσία, τροφή των αθανάτων επιδρά, με αναζωογονεί δίνοντας μου την απαραίτητη ενέργεια για την επιστροφή και τον τερματισμό μου . 

Στο φαράγγι του Πορόλαγγου στο 40,6 χιλιόμετρο ακούω ποδοβολητά, γυρνώ και βλέπω δυο “Αγρίμια”, δυο “Αίγαγρους”, τον Ευτύχη και τον Γιάννη που κατεβαίνουν το κακοτράχαλο μονοπάτι τρέχοντας ανάλαφροι σαν ξωτικά. Ο Ευτύχης με αγγίζει στην πλάτη και μου λέει, “Δημήτρη απόλαυσε τα τελευταία χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό σου, παρακαλώντας να αργήσουν να τελειώσουν!”

Δημήτρης Ραφτόπουλος