Ξεκινώντας από την περιοχή Βαπόρια που μου κέντρισε το ενδιαφέρον βρέθηκα να ακολουθώ τα ροζ βελάκια του αγώνα μιας και τα Βαπόρια ήταν μέσα στο πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής! Πριν καλά καλά το καταλάβω είχα ήδη διανύσει το πρώτο της κομμάτι. Η ομορφιά από τα παλιά αρχοντικά και η θέα του γαλάζιου κάθε φορά που γυρνούσα το βλέμμα καθώς ανηφόριζα με είχαν συνεπάρει. Η χαρά του φωτογράφου!

Είπα ανηφόριζα και η σκέψη μου πετάχτηκε κατευθείαν στον αγώνα Syros City Trail ή όπως το λέω εγώ, το Trail «αλλιώς». Από την τεχνική ενημέρωση ήδη καταλάβαμε πως αυτός ο αγώνας έχει αυτό το κάτι το διαφορετικό και δεν αναφέρομαι μόνο στην ιδιαιτερότητα της διαδρομής λόγω των άπειρων σκαλοπατιών αλλά και στην προσέγγιση των ανθρώπων που απαρτίζουν τη διοργάνωση. Οι αναφορές στην Ιστορία της Σύρου με φωτογραφικό υλικό μας έκαναν να δούμε με άλλο μάτι κάποια από τα περάσματα του αγώνα. Όσο για την ανάλυση της διαδρομής από τον Ισίδωρο Παλαμάρη ό οποίος και την σχεδίασε, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως με τον ζεστό και χιουμοριστικό του τρόπο μας έκανε να ανυπομονούμε για την στιγμή της εκκίνησης, πολλές φορές μάλιστα κατά τη διάρκεια του αγώνα σε δύσκολα σημεία έφερνα στο νου τις ατάκες του, χαμογελούσα και έπαιρνα δύναμη.

Σάββατο μεσημέρι και το παραλιακό ταβερνάκι μας περιμένει για το «πάστα πάρτι», η καρδούλα μου το ξέρει πως κρατήθηκα και δεν άρχισα τα ουζάκια και τους ψαρομεζέδες βλέποντας τις βαρκούλες να κουνιούνται και τους τουρίστες να σουλατσάρουν! Απογευματάκι και όλοι μαζεμένοι έξω από το Δημαρχείο για την εκκίνηση! Πιτσιρίκια να τρέχουν γύρω γύρω να κυνηγούν περιστέρια, εμείς να μετράμε νοητά τα σκαλιά που μας περιμένουν και κάποιοι άλλοι να ενώνονται με τα δεσμά του γάμου, αγώνας με dress code!!!

Η εκκίνηση δίνεται αρχικά για τα μικρούλια της παρέας με το πιο μικρό Αμοργιανό ζουζούνι να τρέχει με τις πάνες, όλα έτοιμα να κατακτήσουν τα 750 μέτρα του αγώνα τους, ομαδική φωτογραφία στα σκαλιά και είμαστε και μείς έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Το πέρασμα μέσα από το πανέμορφο κτίριο του Δημαρχείου και ειδικά την ώρα που γινόταν γάμος υπερπαραγωγή με όλους τους καλεσμένους να μας χειροκροτούν σίγουρα ήταν ένα από τα high light! Σκαλιά ανηφορικά, κατηφορικά για την ακρίβεια 5.000, σοκάκια σαν λαβύρινθος, πλακόστρωτα στολισμένα με μπουκαμβίλιες , εκκλησιές, απέραντη θέα, ηλικιωμένοι με αυτοσχέδιους σταθμούς να προσφέρουν σταφύλια, νερό, να χειροκροτούν αλλά και εθελοντές που μας εμψυχώναν έτοιμοι να προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια ήταν η συνταγή για ένα ατελείωτο παιχνίδι 10 χιλιομέτρων! Η «οικογένεια» της διοργάνωσης όμως δεν θα μπορούσε να μας αφήσει έτσι μόνο με τις απονομές, ένας πλούσιος μπουφές, ποτό και χορός για όποιον και όσο άντεχε σε παραλιακό μπαράκι ήταν το ιδανικό κλείσιμο για μια γεμάτη μέρα.

Η πιο γλυκιά επίγευση, αυτή που σου μένει όταν νιώθεις γεμάτος από όμορφα συναισθήματα και εικόνες, από ανθρώπους που σε υποδέχθηκαν σα να είσαι ο πιο στενός τους φίλος είναι αυτή που μας συντρόφευσε στο πλοίο της επιστροφής, με τη σκέψη πως και πάλι του χρόνου τις πρώτες ήμερες του Σεπτεμβρίου θα επιστρέψουμε για ένα ακόμη παιχνίδι με τους φίλους μας!

Φωτογραφίες: Ιωάννα Δρακάτου