Tihio Wolf 's Race 51K, ένα έργο τέχνης!

Και το μεν Χάος γέννησε το Έρεβος και την Νύκτα. Η δε Νυξ , τον Αιθέρα και την Ημέραν. Η δε Γη γέννησε τον Ουρανόν, τα Όρη και τον Πόντον. Τα δε Τάρταρα, ή ο Τάρταρος, απέχει από την Γην τοσούτον, όσον απέχει η Γη από τον Ουρανόν. Ο δε Έρως συνέχει και συντηρεί τον κόσμον, με τα θέλγητρα της συνδεσμικής του δυνάμεως” - Ιστορία των Μυθολογουμένων Θεών, Ελληνική Μυθολογία του Στέφανου Κομμητά.

04.00, Σάββατο ξημερώματα και ο "Κάπταιν εγκέφαλος" μου, σφόδρα αγανακτισμένος, μου βάζει τις φωνές: που μας πας πάλι αξημέρωτα Δημήτρη! Δεν μας λυπάσαι; Μόλις σου πρότεινε, ο ultra coach Τάσος, λέγοντας σου, θα πάμε σε αυτόν τον αγώνα οπωσδήποτε και ας έχει την ταλαιπωρία της ημερήσιας μετακίνησης, αστεία πράγματα δηλαδή για μας,  αφού την επόμενη ημέρα που θα τον εντάξουμε ως πολύχρωμο κομμάτι στο πάζλ της ζωής μας , όλα τα δύσκολα θα ξεχαστούν και θα μείνουν ανεξίτηλες οι στιγμές του κύκλου ευχαρίστησης - πόνου που θα ζήσουμε!

Εσύ ξέχασες ότι ανήκεις στην πολύπειρη αλλά καταπονημένη ομάδα των δεύτερων νιάτων ( 49 - 69 ετών ) και παρασύρθηκες σαν φτερό στον άνεμο, από τα πρώτα νιάτα ( 19 - 49 ετών ) ! Ε ,φτάνει ποιά! Ηρέμησε επιτέλους μπας και ηρεμήσουμε και εμείς!

Το σώμα μου δε συντασσόμενο με τον “Κάπταιν”  μου στέλνει “έμπρακτα  πονεμένα μηνύματα”  ζητώντας μου να κάτσω στ’ αυγά μου. Ναι, αλλά εγώ είμαι “παλιοσειρά”, γνωρίζω ότι η συμμαχία τους εμφανίζεται πάντα και παντού σε κάθε επίπονη δραστηριότητα μου όσο δημιουργική και εάν είναι. Αναγκάζομαι λοιπόν να βγάλω το μεγάλο όπλο μου -  τη ψυχή μου - από την θήκη και η συμμαχία τους υποκλινόμενη υποχωρεί μπροστά στην ανωτερότητα του αντιπάλου.

Ένα αληθινό έργο τέχνης ,  στην προκειμένη περίπτωση το ορεινό ανάπτυγμα Τρίκορφο ή Τρίκορφα, είναι ένας ακόμη σαγηνευτικός έρωτας, που πρέπει να εκτίθεται συνεχώς σε άπειρα μάτια ούτως ώστε να εισχωρεί, να εγκαθιδρύει την απέραντη σοφία του, την έμπνευση του δημιουργού του σε αυτήν, ον, που το θαυμάζει !

Η βιοποικιλότητα του τόπου που διαβαίνει το μικρό πούλμαν που μας μεταφέρει στην γραμμή εκκίνησης, η ποικιλία δηλαδή των ζωντανών οργανισμών (μικροοργανισμών, φυτών, ζώων ) που ανήκουν σε ένα περιβάλλον, του καθορίζουν το ρόλο που θα διαδραματίσει στο προσωπικό μας Σύμπαν . Το “θερμόμετρο” που μετρά  τον  εθισμό μου, την εξάρτηση μου από την απλόχερα δοσμένη ευημερία που σκορπά η φύση γύρω μου σε υπερθετικό βαθμό, χτυπάει κόκκινο ! Αλλά να η “θεραπεία” μου είναι ένα βήμα από εμένα, φαντάζει και ταιριάζει απόλυτα με το μικρό ξέφωτο που φιλοξενεί ένα μικρό χωριό βουνίσιων δρομέων που σαν μελίσσι προετοιμάζεται για να συλλέξει το νέκταρ από τα μονοπάτια του Τρίκορφου.

Λίγο πριν την εκκίνηση, και η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, συναντώ τον Νίκο Κωστόπουλο, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, βουνίσιο αθλητή προπονητή που η χαμογελαστή καλημέρα του είναι ο καλύτερος οιωνός για την έκβαση της περιπέτειας μας  η οποία ξεκινά στις 10.00 ακριβώς. 

Σαν άγρια άλογα ξεχυνόμαστε εμείς οι λάτρεις της φύσης που είμαστε κλεισμένοι στο  “Μαντρί της πόλης”!  Μια ανυπόταχτη δύναμη μας τραβά εξαφανίζοντας από μέσα μας έγνοιες υποχρεώσεις επαγγελματικές ή άλλης μορφής σκοτούρες. Εγώ τρέχω μαζί με τον Γιώργο και τον Τάσο οι οποίοι “καλπάζουν “ και με καλούν να τους ακολουθήσω. Στο πέμπτο χιλιόμετρο περίπου ο αυτοέλεγχος μου ενεργοποιεί τον “κόφτη” μου λέγοντας μου, άσε τα άγρια άλογα στον αγώνα τους, εσύ φίλε είσαι Πόνυ υπό επιτήρηση, εάν θέλεις βέβαια να χαρείς τον αγώνα σου . Εναρμονίζομαι γιατί καταλαβαίνω ότι η μεταβλητότητα του καρδιακού παλμού δεν υποφέρει μόνο από το στρες της καθημερινότητας μας αλλά και οποιασδήποτε υπερβολής πέραν των προσωπικών μου δυνατοτήτων.

Η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία με δοκιμάζουν και προβάλουν σαν φυσικά εμπόδια στο διάβα των μονοπατιών, όμως να ένα ποτάμι που  η διαδρομή μας το διαπερνά, να το κόκκινο βέλος πάνω στο τεράστιο βότσαλο, σαν αμφίβιο ον στερημένο από το υγρό στοιχείο το περικλείω στις παλάμες μου,  κάνω τις φούχτες μου πηγή και αντλώ την υγρή ανάσα του Θεού στα σωθικά μου, αναθαρρεύω και ακροπατώντας πάνω στις πέτρες και βότσαλα περνώ τον κινούμενο υγρό τροφοδότη της Θάλασσας και κατ ΄επέκταση της ίδιας της ζωής και σας βλέπω.

Ναι το ξέρω είμαι αλαφροΐσκιωτος, ονειροπαρμένος ειδικά στο βουνό και μετά τα πρώτα 20 χιλιόμετρα αλλά εσείς δεν είστε όραμα, είστε δυο μαγικά πλάσματα με ανθρώπινη εμφάνιση και αιθέρια ομορφιά, μορφές με άπειρες μαγικές δυνάμεις, σήμερα λόγου χάρη φοράτε στολές διασώστη και κρατάτε στα χέρια σας από ένα μπουκέτο με κίτρινα λουλούδια το οποίο μου το προσφέρετε, τι είναι αυτό γιατί μου το δίνεται τις ρωτώ, έχω ακούσει ότι εσείς οι νεράιδες των ποταμών την αποπλάνηση την έχετε κάνει τέχνη.

  • Είναι Ελίχρυσος , ο πολύτιμος Αμάραντος, οι ανθοί του φέρνουν γούρι και το αιθέριο έλαιο του έχει επουλωτικές, αντιγηραντικές, αναπλαστικές , αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, πάρτο καλέ μου είναι ένα δώρο από εμάς, για εσάς τους αέναους εραστές των βουνών!

Μετά το σταθμό στο 23 χιλιόμετρο ακολουθεί ένα ατέλειωτο ανηφορικό μονοπάτι μήκους 10 χιλιομέτρων το οποίο με τον ύψιστο βαθμό δυσκολίας του συμβάλει στην ψυχοπνευματική θεραπευτική διαδικασία αφού εκεί σταματάω να παλεύω να αντιστέκομαι, αφήνω την αρμονία του ταλαιπωρημένου σώματος μου να με οδηγήσει , “φεύγω” μέσα από αυτό και με παρατηρώ, ένας ημεροδρόμος, μάλλον ο τελευταίος του αγώνα ο οποίος λάμνει στο κακοτράχαλο πετροκεντημένο μονοπάτι μη δεχόμενος την ήττα του. Ακούω φωνές λίγο πιο κάτω, γυρνώ και τους βλέπω, είναι τρεις συναθλητές μου. Δεν είμαι μόνος , ανείπωτη χαρά με καταλαμβάνει , τους φωνάζω, πάμε αδέρφια  με πάθος και δύναμη, λίγο έμεινε ακόμη!

Με φτάνουν , ο ένας είναι ο “Σκούπας” ο Παναγιώτης, ο Κένταυρος του Τρίκορφου που ο ημίθεος με το καλοσυνάτο πρόσωπο, ο Λουκάς Πρατήλας του ανέθεσε την θεάρεστη αποστολή να μαζεύει τους “πορτάκηδες” σαν εμένα. Ο ένας εκ των δυο άλλων αθλητών, ο ψηλός,  μου μοιάζει γνωστός. Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως ποιος είναι. Πως είσαι φίλε μου λέει, με φωνή που η χροιά της απαλύνει  μετατρέπει τον κάματο μου σε σκιερό διάλειμμα, πάρε μια μπανάνα, φάε για να το βγάλεις λεβέντη . Ένας άνεμος συμπόνιας,  δροσερός σαν τα μάτια αυτού του ανθρώπου με σπρώχνει προς την κορυφή! Πως σε λένε φίλε του λέω, από που σε ξέρω, έχουμε ξανατρέξει μαζί;  Με λένε Παναγιώτη Αγγελόπουλο και ίσως με ξέρεις εξαιτίας της επαγγελματικής μου  ενασχόλησης. Καλοδεχούμενος στην οικογένεια μας η οποία απαιτεί, βασίζεται σε αξίες μεγαλύτερες από τον εαυτό μας .

Τερματίζω σε 11.15, εκτός χρόνου αλλά όχι και τόπου και εμπειριών, είμαι πλουσιότερος γιατί και σε αυτό το βουνό συνάντησα πανάρχαιες λειτουργίες οι οποίες έχουν άρρηκτη σχέση με την αγάπη, αγάπη εστιασμένη στον έρωτα άνευ όρων που τυφλώνει και αποπροσανατολίζει κάθε τι κακό από τη ζωή μας.

 

Δημήτρης Ραυτόπουλος

Δημήτρης Ραυτόπουλος

Γεννήθηκα στον Πειραιά από νησιώτες γονείς. Η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τα βουνά ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο στρατό ως αλεξιπτωτιστής. 

Ένα από τα μεγάλα όνειρα - όραματα μου είναι να τρέξω σ´ όλα τα βουνά της Ελλάδας κ όχι μόνο. Πιστεύω ότι κάθε μέτρο που διανύει κανείς στο βουνό πρέπει να μετατρέπεται σε μεταδιδόμενη σοφία.

Οταν τρέχω στη φύση είμαι ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία ή μάλλον ένας ιδρωμένος εικοσάρης που καταγράφει σαν Η/Υ κάθε εικόνα της, στιγμή της, ευωδία της κ  που έχει σαν στόχο - σκοπό να μεταδώσει αυτή τον οργασμό μεταξύ της φύσης κ της  ζωής, σε όποιον δέκτη - άνθρωπο είναι ανοικτός.

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ