Δεν είναι κάτι που συμβαίνει βέβαια για πρώτη φορά καθώς όσο το κίνημα των υπεραποστάσεων στην χώρα γιγαντώνονταν, αθλητές που είχαν πετυχημένες συμμετοχές και τερματισμούς σε υπεραποστάσεις βουνού έκαναν τα τελευταία χρόνια το τολμηρό βήμα σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες υπεραπόστασης στον κόσμο. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Αμαλίας Ματθαίου,Δημήτρη Καραχάλια, του Βαγγέλη Μπάκα, του Γιάννη Κουρκουρίκη, του Δημήτρη Ζιαμπάρα αλλά και των Χρήστου Μασούρα, Αλέκου Αφεντουλίδη, Γιάννη Παπακώστα, Σταύρου Αθανασιάδη και αρκετών ακόμη αθλητών με αγώνες υπεραπόστασης βουνού στα πόδια τους.

Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που η αυτό παίρνει μία πιο μαζική και καθολική μορφή σε επίπεδο μάλιστα αθλητών κορυφαίων επιδόσεων κάνοντας έτσι την εκτίμηση της ελληνικής κατάταξης στο Σπάρταθλον ένα σταυρόλεξο δια δυνατούς λύτες! Αθλητές όπως ο Νίκος Πετρόπουλος, Αργύρης Παπαθανασόπουλος, Νίκος Σιδερίδης, Γεράσιμος Μπενέζης, Λουκάς Πρατίλας, Γιάννης Ρεϊζης και άλλοι θα πλαισιώσουν τους ήδη έλληνες Σπαρταθλητές φέτος ανεβάζοντας επίπεδο στον ελληνικό συναγωνισμό στον αγώνα. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Αρκετοί δυνατοί έλληνες αθλητές έμειναν έξω, όντας άτυχοι στην διαδικασία της κλήρωσης, μίας διαδικασίας που πρώτη φορά έλαβε χώρα φέτος.

Ένας από τους λόγους αυτού του φαινομένου είναι και η τολμηρή απόφαση της διοργάνωσης του Σπαρτάθλου για την προσθήκη για πρώτη φορά στα χρονικά ενός αγώνα βουνού στους αγώνες – κριτήρια, του ROUT, αγώνα 100 μιλίων στην οροσειρά της Ροδόπης που διεξάγεται από το 2010. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πολλοί από τους αθλητές αυτούς δεν είχαν ήδη τα απαραίτητα κριτήρια ή διακρίσεις στην άσφαλτο με τρανότερο και φρέσκο παράδειγμα την πρωτιά που συνοδεύτηκε και από ρεκόρ του Νίκου Σιδερίδη φέτος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Υπεραπόστασης 100χλμ στην Ψάθα.

Σίγουρα πολλοί θα ήταν αυτοί που παραξενεύτηκαν από την απόφαση της διοργάνωσης του Σπαρτάθλου να συμπεριλάβει έναν αγώνα σαν τον ROUT στα κριτήρια συμμετοχής, έστω με ένα αρκετά αυστηρό χρονικό όριο τερματισμού, κριτήριο που για τα έτη 2013 και 2014 πληρούσαν 22 αθλητές. Εδώ θα πρέπει απλά να πούμε ότι η διοργάνωση του Σπαρτάθλου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να παραδεχθεί έμμεσα ότι ήρθε η ώρα της ωρίμανσης της ultra κουλτούρας στην Ελλάδα. Και αυτή η ultra κουλτούρα που στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, είναι παγιωμένη εδώ και χρόνια, δεν διακρίνει τους αγώνες ή τους αθλητές υπεραπόστασης σε "βουνού" – "ασφάλτου". Αναφερόμαστε πιο πολύ στους αθλητές οι οποίοι έχουν εξίσου καλές επιδόσεις και διακρίσεις τόσο σε αγώνες βουνού όσο και ασφάλτου σε κορυφαίο επίπεδο. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Διαπιστώνουμε δηλαδή πλέον και στην Ελλάδα ότι ενώ στις μικρότερες αποστάσεις πλέον υπάρχει «εξειδίκευση» ή καλύτερα «προτίμηση» όσον αφορά την ζήτηση σε είδος αγώνων (βουνού – ασφάλτου), στις μεγαλύτερες αποστάσεις η γραμμή διαχωρισμού γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη.

Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει και να πει «και γιατί ένας αθλητής που έχει τερματίσει Σπάρταθλο δεν μπορεί να τρέξει σε αγώνα υπεραπόστασης βουνού;». Εδώ πιο αρμόδιοι να απαντήσουν είναι οι ίδιοι οι διοργανωτές που περιλαμβάνουν μόνο αγώνες βουνού στα κριτήρια συμμετοχής. Η ταπεινή δική μου άποψη είναι ότι σαφώς και μπορεί! Θα συμφωνήσω όμως μαζί τους στο κυριότερο επιχείρημα το οποίο δεν έχει να κάνει καθόλου με την αθλητική αξία αυτού που έχει τρέξει και τερματίσει σε κάποιον αγώνα ασφάλτου γενικότερα και πιο συγκεκριμένα στο Σπάρταθλο και έχει να κάνει με την σωματική ακεραιότητα και ασφάλεια ενός αθλητή που συμμετέχει σε αγώνα υπεραπόστασης βουνού. Σε καθαρά αθλητικό επίπεδο η δυσκολία του Σπαρτάθλου σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δεδομένη και δεν την φτάνει κανείς ultra trail στην Ελλάδα. Θα συμφωνήσω όμως με τους διοργανωτές οι οποίοι έχουν και την ευθύνη του αγώνα τους.

Η συμμετοχή σε έναν αγώνα υπεραπόστασης βουνού προϋποθέτει κάποια αποδεδειγμένη εμπειρία κίνησης σε ορεινό πεδίο. Τι πιο «μετρήσιμο» για κάποιον διοργανωτή η συμμετοχή σε ένα άλλον παρόμοιας δυσκολίας και ύφους αγώνα. Ο λόγος πασιφανής. Σε έναν αγώνα σαν τον Σπάρταθλο που διεξάγεται επί δημοσίας οδού, οτιδήποτε συμβεί σε κάποιον αθλητή μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί. Σε έναν αγώνα στο βουνό θα πρέπει ο αθλητής να έχει την ελάχιστη ικανή εμπειρία να ανταπεξέλθει μόνος του σε καταστάσεις επικίνδυνες ακόμη και για την ίδια την ζωή του όπως υπογλυκαιμία, υποθερμία, αφυδάτωση, χάσιμο διαδρομής κλπ. Ρωτήστε τους αθλητές του Olympus Mythical Trail 2013 οι οποίοι περιπλανώμενοι στην ομίχλη σε υψόμετρο 2.700μ για αρκετές ώρες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν, ευτυχώς χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Ρωτήστε επίσης τους αθλητές του φετινού Virgin Forest Trail που εγκατέλειπαν λίγες ώρες μετά την έναρξη του αγώνα λόγω υποθερμίας μέσα στην μήνη των αδυσώπητων καιρικών συνθηκών της Ροδόπης.

Σίγουρα τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά ενός αγώνων όπως το ROUT και το Σπάρταθλο είναι πολύ διαφορετικά, ενώ επίσης θα υπάρχουν αθλητές –όπως ο γράφων- που δεν βρίσκουν ελκυστική την ιδέα ενός αγώνα 30 και 40 ωρών στην άσφαλτο και αθλητές που αντίστοιχα αισθάνονται άβολα να περιπλανιούνται απομονωμένοι μέσα στο δάσος ή εκτεθειμένοι σε μεγάλα υψόμετρα για μία ή και δύο μέρες. Φαίνεται όμως  ότι ήρθε η ώρα και στην Ελλάδα να ωριμάσει η ιδέα ότι σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων η διάκριση των αθλητών σε «βουνίσιους» και «ασφάλτινους» είναι πια άκαιρη αφού βλέπουμε ολοένα και περισσότερους αθλητές να δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαν συνηθίσει. Είναι το φυσικό επακόλουθο της ανόδου του δρομικού κινήματος συνολικά και ειδικά των αγώνων υπεραπόστασης και στην πατρίδα μας.